Όλοι λέμε πως θέλουμε "ευτυχισμένα παιδιά". Πως σκοπός μας είναι να τα βοηθήσουμε και να τα στηρίξουμε ώστε να γίνουν ώριμοι, ισορροπημένοι, ευτυχισμένοι ενήλικες. Όμορφα! Πόσοι όμως ΕΙΜΑΣΤΕ πραγματικά τέτοιοι ενήλικες; Λειτουργεί το "θέλω να προσφέρω στα παιδιά μου ό,τι δεν είχα/δεν είμαι εγώ";
Κι όμως προσπαθούμε... Με ό,τι γνωρίζουμε, λάβαμε, είμαστε, κάνουμε...Με όλα όσα ακολουθούμε, τα περισσότερα από τα οποία δεν αμφισβητήσαμε ποτέ ούτε εξακριβώσαμε αν λειτουργούν.
