Να δώσουμε τέλος στην ομηρία της παιδικής ηλικίας

(αναδημοσίευση)

Σα νέοι γονείς έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι/ες με τις προβληματικές που περιβάλουν αυτήν την ιδιάζουσα κοινωνική ομάδα- τους γονείς. Εδώ και κάποια χρόνια κάποιες/οι από εμάς προσπαθούμε τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο να αντιπαλέψουμε το παραδεδομένο μοντέλο γονεϊκότητας. Συχνά πατώντας σε άγνωστα και επισφαλή μονοπάτια.

Προσπαθώντας να διερευνήσουμε τις δυνατότητες δημιουργίας μιας άλλης ρητορικής – έξω από την κυρίαρχη, σε θέματα που αφορούν τα παιδιά συνολικά, συμπράξαμε στη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης κοινότητας γονιών, παιδιών και παιδαγωγών, αυτή του Μικρού Δέντρου. Με αίσθημα συλλογικής ευθύνης προχωρήσαμε στην εφαρμογή παιδαγωγικών πρακτικών, επικεντρωμένων στην μη κατευθυντικότητα και στη βιωματική μάθηση. Η πρακτική αυτή προσέκρουσε αναγκαστικά στην επικρατούσα συνθήκη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά άλλωστε.

Και ποιο το πρόβλημα, θα αναρωτιόταν κανείς, με την υποχρεωτική εκπαίδευση, αφού η υποχρεωτική θητεία στα σχολεία, διασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλους, παρεμποδίζει την παιδική παραμέληση και διδάσκει αρχές και αξίες στους πολίτες του μέλλοντος.

Να ξεχνάς τον εαυτό σου

Ήταν ένα "συνηθισμένο" βράδυ. Καθόμασταν η μια αντίκρυ στην άλλη και συζητούσαμε, "περί ανέμων και υδάτων". Είχαμε μιλήσει πολλές φορές για πολλά θέματα, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικό.

Με μια αφορμή άρχισε να μου μιλάει για την παιδική της ηλικία, για τον πόλεμο του '40, αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, όχι γεγονότα που ήξερα ή είχαμε ξαναπεί. Αυτή τη φορά ήταν το παιδάκι, η ζωή του, τα αδέλφια του, το σπίτι του, κάποιες συγκεκριμένες ΜΕΡΕΣ πραγματικές, μέσα από τα μάτια του.

Καθώς μιλούσε, οι εικόνες σχηματίζονταν στο μυαλό μου, αποκτούσαν υπόσταση, κίνηση, συναίσθημα. Βρέθηκα εκεί και ζούσα μαζί της τη ζωή της. Ρωτούσα με κάθε ευκαιρία περισσότερα, διακόπτοντας την περιγραφή της, για να συμπληρώσω τις εικόνες μου, να καταλάβω το συναίσθημα, τον τρόπο σκέψης.