Επ' ευκαιρία...

Σα να παρακολουθούμε, βουβοί και ατάραχοι, μια ταινία ανάποδα...

(Παρα)μορφώνονται τα παιδιά, για να μοιάζει το ανάποδο σωστό...

- Να ψάχνουν την ασφάλεια

- Να κυνηγούν το σίγουρο

- Να εξαρτιούνται από τις επιτυχίες τους

- Να αυτο-προσδιορίζονται από τις αποτυχίες τους

- Να φοβούνται να ρισκάρουν ή να πειραματίζονται

- Να κλείνονται σε ένα συγκεκριμένο προφίλ/μια αποδεκτή εικόνα

- Να μην τολμούν να διαφοροποιούνται

- Να υιοθετούν κοινωνικές προσδοκίες/γνώριμες εικόνες, άκριτα

- Να μη σκέφτονται αλλά να μιμούνται

- Να κλειδώνουν τον Εαυτό τους

- Να αλυσοδένουν τη φαντασία τους

- Να καταπιέζουν το πάθος τους

- Να κατηγορούν τον εαυτό τους

- Να σκοτώνουν την περιέργειά τους

- Να μεταμορφώνονται σε μικρομέγαλους γέρους προτού ζήσουν, χωρίς να έχουν γευτεί τη ζωή...

Θα συνεχίσω...

Μετά από περίπου ενάμιση χρόνο σε ομηρεία, σα να είμαστε σκλάβοι του συστήματος και όχι ελεύθεροι άνθρωποι, αρχίζουμε και πάλι να έχουμε μια πιο φυσιολογική ζωή….μέχρι νεοτέρας!

Γιατί το σύστημα, που είναι απλά οι άνθρωποι οι οποίοι υποστηρίζουν φοβικά τις απαρχαιωμένες ιδέες του, που βολεύουν τον εγωισμό και την υποτιθέμενη ασφάλειά τους, θα απαντήσει ξανά, θα απαιτήσει ξανά, θα προσπαθήσει να εξαναγκάσει ξανά…