Αρχίζω να το διασκεδάζω πολύ όλο αυτό το θέατρο περί "κοινωνικοποίησης". Και έχει γίνει τόσο προβλέψιμο το σκηνικό, τόσο συνηθισμένο, που καταντά αστείο....όχι όμως και για τη μικρή που το βρίσκει αφύσικο (κι εγώ μαζί της).
Ένας χώρος απίστευτα όμορφος, ψηλά στο βουνό, με πολύ ιδιαίτερη διακόσμηση μιας άλλης εποχής και βαριά έπιπλα που θύμιζαν εποχή ιπποτών. Τεράστια αίθουσα, κι όμως ζεστή, άνετη, σε καλούσε να περάσεις ένα πολύ ιδιαίτερο απόγευμα.
Αφού τα είδαμε όλα, τα επεξεργαστήκαμε, θαυμάσαμε και βρήκαμε πού θέλαμε να καθίσουμε, μου λέει, "πάω να γνωρίσω τα παιδάκια". Και έφυγε, όπως κάνει πάντα, χωρίς να περιμένει απάντηση. Στην αίθουσα υπήρχαν άλλα 6-7 παιδιά διαφόρων ηλικιών, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει θέματα με ηλικίες και φύλα.
