Με σεβασμό στη "δυσλεξία"

Αυτή η περίοδος μού θυμίζει όλα όσα έχουμε ακόμα να κάνουμε, να κατακτήσουμε, να καταλάβουμε. Εξαρτάται από ποια πλευρά τα κοιτάς...μπορεί να φαίνονται πολλά ή και ένα.

Όταν το μυαλό μου πάει στα "δυσλεκτικά" παιδιά και σε όλα όσα ακόμα αγνοούμε γι' αυτά, τότε φαίνονται πολλά και ασύνδετα, σύμφωνα με τον τρόπο που τ' αντιμετωπίζουμε, που εκπαιδευτήκαμε να τα σκεφτόμαστε. Δυστυχώς ακόμα οι διάφορες θεωρίες περί "δυσλεξίας" θριαμβεύουν στην πραγματικότητά μας ενώ η προσπάθεια "ένταξης" των παιδιών/ατόμων αυτών παραμένει μια πονεμένη ιστορία με αμφίβολα αποτελέσματα, σίγουρα προσωρινά και μονόπλευρα.

Το μεγαλείο της στιγμής

Όλα ανοιχτά και όλα διαθέσιμα...κόντρα στο κατεστημένο, συνεχίζουμε την ελεύθερη πορεία μας με βόλτες, μάθηση, δουλειές, ανακαλύψεις, μετακινήσεις και αλλαγές, όλα σε ένα!

Με ό,τι διαθέτουμε, με ό,τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δημιουργικά, με ό,τι μπορούμε να κάνουμε... είναι πολλά, είναι αρκετά!

Επισκέψεις, παιχνίδι, συνεργασία, πολλή κουβέντα και καλούς φίλους. Με νέες γνωριμίες, με προκλήσεις, παρέα με το άγνωστο και με εμπιστοσύνη στον Εαυτό μας προχωράμε.

Με καθαρή ματιά

Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν οτιδήποτε νέο να προτείνουν. Και το να σου ζητάνε να εμπιστευτείς το παλιό, το αποδεδειγμένα αποτυχημένο είναι τουλάχιστον ανούσιο και καταστροφικό. Το να συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε, απουσία οράματος ή οποιασδήποτε άλλης πρότασης είναι φοβικό και καθηλωτικό... Όχι τόσο για μας, αλλά για τα παιδιά που μεγαλώνουμε, γα το μέλλον που φτιάχνουμε εν αγνοία μας, για τις γενιές που ακολουθούν αλλά σε μας παραμένουν ακόμα άγνωστα πεδία όρασης και αντίληψης.

Οι όποιες μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα παραμένουν φτωχές, επιφανειακές και ανούσιες.  Δεν θέλουμε οι περισσότεροι ακόμα να δούμε την ουσία, το βάθος του θέματος. Υποθέτουμε πως προχωράμε σε μια ευθεία γραμμή, συνεχίζουμε από εκεί που τ' αφήσαμε όλα και "βελτιώνουμε" αποσπασματικά: απομονωμένα κομμάτια, ανεξάρτητα μεταξύ τους, ασύνδετα και ανώφελα.

Πρέπει να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα, το σύνολο που μας διαφεύγει. Όμως δεν το κάνουμε γιατί τότε θα τρομάξουμε. Δεν έχει σημασία από πού θα ξεκινήσουμε, φτάνει να δούμε, ν' ανοίξουμε τα μάτια.

Κι άλλα ερωτήματα...

Οι περισσότεροι πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο επειδή δουλεύουν, επειδή δεν έχουν πουθενά να τα αφήσουν. Φυσικά, αυτό το ξεκάθαρο γεγονός ντύνεται με πολλές πεποιθήσεις και ιδέες που δεν αλλάζουν, για να μετατρέψουν την ανάγκη σε αρετή. "Για το καλό των παιδιών", "για τη μόρφωσή τους", "για να κοινωνικοποιηθούν", "για να μάθουν πώς είναι η κοινωνία", "για να εισαχθούν σε πανεπιστήμια", "για να βρουν μια δουλειά στο μέλλον" ... τα ξέρω όλα γιατί έχω υπάρξει τέτοιος γονιός.

Η ανάγκη δημιουργεί ιδεατά, αρχές, θεωρίες, που γίνονται πράξεις και τρόπος ζωής. Κατανοώ και δεν με εκπλήσσει η μη αμφισβήτηση, η εμμονή στις συνήθειες, η ευκολία της παραμονής στο γνώριμο και συλλογικά αποδεκτό...ειδικά αν πιστεύεις πως εξαρτάσαι από αυτήν την πλαστή πραγματικότητα.

Τολμούμε ν' αμφισβητήσουμε;

Αύγουστος! Τελευταίος μήνας διακοπών! Καλά, κανείς δεν θέλει να σκέφτεται το σχολείο ακόμα. Είναι νωρίς. Ακόμα κι όταν έρθει ο καιρός να το σκεφτούν οι περισσότεροι, η σκέψη παραμένει στατική, κυρίως επαναληπτική….

Σε ποιο σχολείο, ποια φροντιστήρια, τι θα χρειαστούμε, τι θ’ αγοράσουμε, ποιοι θα είναι οι καθηγητές/δάσκαλοι, πότε θα διοριστούν, πού πήγαν οι φίλοι να πάμε κι εμείς, ποιος θα προσέχει τα παιδιά μετά το σχολείο κλπ κλπ. Θ’ αρχίσουν οι κούρσες, τα διαβάσματα, τα ωράρια, οι θυμοί, οι προσπάθειες, ο προγραμματισμός….

Τα πλαίσια παραμένουν τα ίδια, κάποιες λεπτομέρειες αλλάζουν. Και η ζωή συνεχίζεται. Όπως και πριν!

Θα περιμένουμε τις αργίες, τα Σ/Κ, τις γιορτές, τις καταλήψεις… Υποχρεώσεις! Πολλές υποχρεώσεις! Κυνήγι βαθμών, κυνήγι ωρών, μαθημάτων, δασκάλων, γονιών…. Μια «καλή» προετοιμασία της κοινωνίας που όλοι απεχθανόμαστε αλλά οι περισσότεροι στηρίζουν …με σθένος και αφοσίωση, κόντρα στη δημιουργική σκέψη, στο καινούργιο, στην κριτική σκέψη, στην αμφισβήτηση.