Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα είναι η αφωνία όσων το ζουν, το υπηρετούν, το γνωρίζουν εκ των έσω...γονείς, παιδιά, έφηβοι, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί. Οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν. Άλλοι δεν σκέφτηκαν ποτέ πως υπάρχει λόγος να μιλήσουν, να εκφράσουν την πραγματική, αληθινή άποψή τους, που βγαίνει από το ίδιο το βίωμά τους και όχι απ' ότι εκπαιδεύτηκαν να παπαγαλίζουν και να πιστεύουν.
Νομίζω πως είναι ώρα να σπάσουμε αυτή τη συνήθεια. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη άποψη/συνήθεια, εδώ θα ήθελα να εστιαστώ στο "τι" και όχι στο "ποιος". Δεν μετράει για μένα περισσότερο η άποψη ενός ειδικού από ενός παιδιού, του επιστήμονα ή του νομοθέτη από του γονιού, του δασκάλου, το εφήβου.
Η ανωνυμία μας δίνει (έτσι όπως έχουμε περιπλέξει τις ζωές μας) την ελευθερία να εκφράζουμε τον αληθινό εαυτό μας. Βέβαια δίνει και την άνεση στους δειλούς να εκτοξεύουν τις εκλογικευμένες επικρίσεις τους και τις στερεότυπες πεποιθήσεις τους. Ας είναι! Η διάκριση είναι αρετή που χρειάζεται να καλλιεργούμε ο καθένας μας συνεχώς.