«Κέντρα» Στήριξης Ελεύθερης Μάθησης

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες, γνώσεις, συνθήκες, ώστε να λειτουργήσουμε αυτό που θέλουμε πραγματικά και θεωρούμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Παρόλα αυτά, το θέλουμε…

Το εύκολο, μέσα από αυτή τη διαπίστωση, είναι να επιστρέφουμε στα γνώριμα, σε όλα όσα δεν θέλουμε, όσα μας δεσμεύουν και μας περιορίζουν, από έλλειψη εναλλακτικών λύσεων.

Θεωρώ πως η έξοδος από αυτόν τον επαναληπτικό κύκλο αυτοπεριορισμού είναι να τολμήσουμε να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους που είναι εξίσου πρόθυμοι να δουλέψουν για το καλό όλων μας.

Οι πρώτοι δάσκαλοι

Ένα ελεύθερο παιδί, πρέπει να το σέβεσαι.

Ελεύθερο δεν σημαίνει πως έχει ήδη διάκριση παντού και πάντα. Είναι το ίδιο επιρρεπής σε υποσυνείδητους προγραμματισμούς και εξωγενείς επηρεασμούς, όπως είμαστε όλοι.

Όμως δεν μπορείς να του δίνεις τυπικές, ανούσιες απαντήσεις. Δεν μπορείς να του δίνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια, την οποία έχεις προηγουμένως ψάξει και δεν είναι οι πεποιθήσεις σου. Αν εξακολουθούν να είναι, να έχεις το θάρρος να πεις, «αυτό πιστεύω εγώ, όμως υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις πέρα από τη δική μου».

Ένα κοινό ταξίδι αυτο-αποκάλυψης

Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα μάθαινα τόσα πράγματα καθημερινά!

Ήξερα, αλλά τώρα το ζω κάθε στιγμή, πως το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξης είναι αόρατο αν και φανερό.

Χρειάζονται όμως δυο πράγματα σε αυτήν την πορεία, της επιλογής της «αποσχολειοποίησης» για να αντιληφθείς πραγματικά, και πρέπει να συνυπάρχουν παράλληλα:

Δύσκολα διαχειρίζεσαι την ελευθερία

Με ρωτάνε, με αγωνία, τι μαθαίνει, πώς, πότε. Αλλά δεν βλέπουν την αγωνία, δεν καταλαβαίνουν πως έχουν έτοιμη την απάντηση μέσα στο νου τους, προτού απαντήσω.

Τι ν’ απαντήσω; Δεν ξέρω…

Μαθαίνει συνέχεια… Την ακολουθώ. Παρακολουθώ τα ενδιαφέροντά της, προσπαθώντας να της παρέχω κίνητρα, ποικιλία, πόρους, όσα μπορώ!

Μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει όλα; Μπορεί ένας μόνος άνθρωπος να είναι πρότυπο, να είναι αρκετό;

Λίγη αλήθεια...

 

Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Η ζωή δεν θα έπρεπε να έχει «μέθοδο», δεν είναι πρόβα για την «πραγματική ζωή». Δεν «πιάνεις το νόημα κάποια μέρα» (αν είσαι τυχερός), που συνήθως αυτό σημαίνει πως είναι πολύ μακριά.

Πώς πραγματικά μπορείς να γνωρίζεις ή να ελέγχεις οτιδήποτε, όταν κοιτώντας πίσω τη ζωή σου, όταν ήσουνα μικρό παιδί, ποτέ δεν φανταζόσουν πως η ζωή σου θα είχε αυτή την εξέλιξη που έχει; Επιπλέον, κοιτώντας πίσω, έχεις ούτως ή άλλως επιλεκτική μνήμη. Είναι ο τρόπος που έχεις μάθει να κρίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους, ο τρόπος να διατηρείς τον αντιληπτό κόσμο σου, στέρεο.

Εύχομαι να υπάρχουν πολύ περισσότερα απρογραμμάτιστα παιδιά απ’ όσα φαίνεται να υπάρχουν και εύχομαι οι ενήλικες γύρω τους να μπορούν να τα παρατηρούν πραγματικά…