Ένας άλλος κόσμος

Σήμερα ξημέρωσε μια άσπρη μέρα… κυριολεκτικά. Προτού βγει ο ήλιος, θαυμάσαμε το τοπίο που περιμέναμε μέρες να δούμε και να χαρούμε παίζοντας.

Με θλίψη παρακολούθησα τη μαμά που βλέπω σχεδόν καθημερινά, να διασχίζει το πάρκο βιαστικά, τραβώντας την ασήκωτη τσάντα του παιδιού της, ενώ αυτό ακολουθούσε απρόθυμα από πίσω. Γιατί κανένας από τους δυο δεν ήταν χαρούμενος. Γιατί αγνοούσαν το χιόνι γύρω τους και γιατί πιστεύουν πως είναι ωριμότεροι μέσα στις υποχρεώσεις τους.

Πώς μαθαίνει να διαβάζει;

Είναι ένα θέμα που με απασχόλησε πολύ, μέσα από τη δική μου σχολική εμπειρία, όλα όσα ήξερα ως μητέρα, δασκάλα και «ειδική παιδαγωγός» για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, από το παρελθόν.

Να εφαρμόσω αυτήν ή την άλλη μέθοδο; Να προχωρήσω αργά ή γρήγορα; Να πηγαίνω με τις διαθέσεις της ή με τα πρέπει τα δικά μου; Να κάνω αυτό ή το άλλο; Τώρα ή αργότερα;

Όλ’ αυτά οι περισσότεροι (και εγώ στο παρελθόν) τα παραδίδαμε στους δασκάλους, στο σχολείο, που «ξέρουν καλύτερα» και είχαμε ήσυχη τη συνείδησή μας, πως κάνουμε το καλύτερο και το σωστό. Ίσως και να ήταν όντως έτσι. Όταν όμως ξεκινάμε να συγκρίνουμε με το παρελθόν, πάντα θα χάνουμε τη μπάλα, γιατί οι απαντήσεις για το παρόν μας δεν βρίσκονται στο παρελθόν.

Η πρόκληση της πραγματικότητας

Δεν είναι τυχαίο που η λέξη «unschooling» (αποσχολειοποίηση) εμφανίζεται τώρα στην πραγματικότητά μας.

Δεν είναι τυχαίο που 20 και 30 χρόνια πριν δεν τέθηκε καν το ερώτημα αν τα παιδιά μας θα πηγαίνουν ή όχι σχολείο.

Δεν είναι τυχαίο που στην Ελληνική γλώσσα ακόμα ψάχνουμε για την αντίστοιχη λέξη που θα αποδίδει αυτό που έχουμε κατανοήσει ή τουλάχιστον είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε.

Για τα παιδιά

«Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην

αγκαλιά της είπε: Μίλησε μας για τα παιδιά.

Και είπε αυτός (ο προφήτης):

Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής

για τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας

αλλά δεν προέρχονται από εσάς

και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.