Ζήτημα θέασης

Εξακολουθούν να με εκπλήσσουν πολλά πράγματα... αυτό είναι και καλό και κακό...

Βρίσκω μια μέρα το πιο κάτω άρθρο και το ανεβάζω στη σελίδα του blog στο facebook. Εντάξει, η σελίδα δεν είναι ακόμα πολύ γνωστή, οπότε δεν το βλέπουν αρκετοί άνθρωποι. Το θεωρώ σημαντικό, οπότε και το ανεβάζω επίσης στο προφίλ μου.

Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας - Ευγένιος Τριβιζάς

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον

Όταν αποφασίζουμε να διαφοροποιηθούμε, ειδικά όταν αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, δεν το κάνουμε μόνοι μας.

Βέβαια αυτό γινόταν μέχρι τώρα. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που έβαλαν τον εαυτό τους μπροστά, κατηγορήθηκαν, χλευάστηκαν, απορρίφθηκαν και/ή εκτελέστηκαν, μόνο και μόνο για να γίνουν αποδεκτοί στη συνέχεια και να επικρατήσει ο δρόμος που χάραξαν.

Για την "κοινωνικοποίηση"

Μου ζητήθηκε να γράψω για την «κοινωνικοποίηση», μα μόνο η καρδιά μου προστάζει τι θα γράψω και πότε, κάτι που δεν ελέγχω ούτε εγώ, ενώ είναι πάντα πηγαίο και αληθινό αυτό που τελικά αναδύεται.

Μπορείς να κρύβεσαι, να απομονώνεσαι, να επιλέγεις πολύ προσεκτικά τους κύκλους σου, που σε επιβεβαιώνουν. Μα θα ανακαλύψεις κάποια στιγμή, πως έχεις χτίσει πολύ έντεχνα τη φυλακή σου.

Αυτή, χωρίς να το συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και οι πλέον «μορφωμένοι» - είναι η διατύπωση και η πραγματικότητα της ιδέας που έχουν για την «κοινωνικοποίηση». Γιατί η κοινωνικοποίηση έχει καταντήσει να σημαίνει ομαδοποίηση, ιδιοποίηση (με ίδιες απόψεις και τρόπο ζωής) και οπαδοποίηση, σε όλες της τις μορφές.

Όσα ανεχόμαστε...ακόμα!

Αυτή είναι μια από τις πολλές, κλειστές, παιδικές χαρές της Αθήνας. Αντί να σφύζει από ζωή, παιδικά ξεφωνητά και χαρά, εδώ και πολλούς μήνες παραμένει σφραγισμένη με αλυσίδες και ψεύτικο ενδιαφέρον για την "ασφάλεια των πολιτών" της πόλης.

Χωρίς Όρια

Ποτέ δεν μου άρεσε η φράση "δεν μπορώ"!
Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι το "δεν μπορώ" κρύβει πάντα είτε ένα "δεν θέλω" είτε ένα "φοβάμαι" είτε ...ακόμα πιο βαθιά, "δεν πιστεύω σε μένα, πιστεύω στα όρια".

Και είναι όλα αυτο-επιβαλλόνενες ιδέες που επιλέγουμε να πιστεύουμε, ακόμα και με τέτοιες μαρτυρίες, που υπάρχουν άφθονες γύρω μας.

Θέλω έναν κόσμο φτιαγμένο για παιδιά

Θέλω μια κοινωνία που να έχει το βλέμμα στραμμένο στα παιδιά.

Θέλω ανθρώπους να μιλάνε ανοιχτά και ελεύθερα χωρίς να τρομάζουν από τη σκιά τους.

Θέλω όλοι οι άνθρωποι να καταλάβουν την αξία της στιγμής που είναι αιωνιότητα στα μάτια των παιδιών.

Τι επιλέγουμε αληθινά για το παιδί μας;

Πολλοί μπερδεύουν το unschooling ("αποσχολειοποίηση",  λόγω προσωρινής έλλειψης καταλληλότερης λέξης) με πολλά!  Ειδικά στο εξωτερικό, μέσα από τα πολλά άρθρα και σχετικές πληροφορίες που παρακολουθώ, ακόμα και ανάμεσα στους υποστηρικτές του unschooling ή homeschooling,  υπάρχει μεγάλη σύγχυση και αμφιβολία για το τι είναι  ή τι κάνουν τελικά. Τα περισσότερα προκαλούν γέλιο, μα και κατανόηση μαζί, καθώς ψάχνουμε διεξόδους από τη φυλακή μας.

Καλά ε; Τα μαθηματικά είναι τέλεια!

-          Μαμά, πόσο κάνει δέκα και δέκα και δέκα και δέκα και δέκα…;

-          Κάτσε, ξέχασα πόσα «δέκα» μου έχεις πει!

-          Να στο ξαναπώ…

Αντιγραφή ή δημιουργική εργασία;

-          Ουφ! Γιατί πρέπει να αντιγράφω; Δεν είναι διασκεδαστικό αυτό! 

-          Έχεις δίκιο, δεν είναι, αν αντιγράφεις πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν. Όμως, να σου πω κάτι, και μετά αποφασίζεις τι θέλεις να κάνεις...

Υπέροχοι (νέοι) τρόποι να μαθαίνουμε γραφή και ανάγνωση

Ξεχνάμε τα ανιαρά βιβλία, τα απαρχαιωμένα κείμενα και τις στερεότυπες μεθόδους μάθησης «ανάγνωσης και γραφής», που παραμένουν αναγκαστικά εργαλεία τα οποία στερούνται φαντασίας, πρωτοτυπίας και κυρίως… το γνήσιο ενδιαφέρον του παιδιού.

Είναι νόμιμο;

Η κυριολεκτική, μονολεκτική απάντηση είναι εύκολη, μα δεν θα δηλώνει την αλήθεια μας παρά μόνο το φόβο μας...ή μάλλον τη φοβία μας για την εξουσία... Την εξωτερική, γιατί η εσωτερική εξουσία, εξακολουθεί να μας διαφεύγει. Η αλήθεια χρειάζεται λίγη ακόμα διερεύνηση για να φανεί καθαρή, κρυστάλλινη, ήρεμη, όπως είναι πάντα.

Το τι είναι νόμιμο, υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές, διαφοροποιήσεις, ερμηνείες, ανάγκες, που πάντα (ως εκ τούτου) χωράει βελτιώσεις, αναθεωρήσεις, αμφισβητήσεις. Διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν και ένα δικαστικό σώμα, με όλα τα παρεμφερή του όργανα της τάξης, για να επιβάλλουν τους νόμους, που η συνειδητότητα αρνείται να αποδεχτεί. Και βέβαια, ποτέ ένας νόμος δεν αλλάζει αν βολεύει, αν απαλλάσσει από προσωπική ευθύνη, αν τον συντηρεί ενεργειακά η πλειονότητα...είτε μας αρέσει είτε όχι.

Έχει δυσλεξία;

Είναι απόλυτα δοσμένη στο παρόν της, στον κόσμο της και φαίνεται να μην προσέχει, να μην ανταποκρίνεται σε ό,τι συνήθως συμβαίνει γύρω της.

Ξεχνάει εύκολα και δυσκολεύεται να οργανωθεί, να ακολουθήσει απλές οδηγίες.

Γράφει γράμματα ανάποδα, κάποιες φορές μπερδεύεται και διαβάζει ανάποδα, ξεχνάει γράμματα ανάμεσα στις λέξεις.

Ο λόγος της είναι άψογος, τουλάχιστον 2-3 χρόνια "πάνω" από την ηλικία της, ενώ το γραπτό της δεν ανταποκρίνεται "στην ηλικία της".

Δυσκολεύεται να μάθει/να θυμάται αλληλουχίες, όπως τους μήνες του χρόνου, αλλά μαθαίνει εύκολα και γρήγορα ό,τι μπορεί να βιώσει με τις αισθήσεις της.

Είναι υπερκινητική, μαθαίνει εν κινήσει, αδυνατεί να καθίσει πάνω από λίγη ώρα ακίνητη ή να περπατάει όταν μπορεί να τρέχει.

Τι κάνει όλη μέρα;

Είναι περίεργο ίσως, αλλά η ελευθερία μάς τρομάζει. Δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε, πώς να τη διαχειριστούμε. Όταν όλη μας η ζωή καθοδηγείται από εξωτερικούς παράγοντες, τους οποίους απλά ακολουθούμε ασυνείδητα, χωρίς να έχουμε επιλέξει και αποφασίσει συνειδητά, η ευθύνη αυτή φαντάζει τρομακτική. 

Είναι βολικό να σου λένε άλλοι (ή οι "υποχρεώσεις" σου) τι να κάνεις, πότε να το κάνεις και πώς. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πολύ, δεν χρειάζεται να ρισκάρεις ιδιαίτερα και φυσικά, είσαι "ελεύθερος" να επικρίνεις, να παραπονιέσαι, να διαμαρτύρεσαι, χωρις όμως να πιστεύεις πως έχεις επιλογή. Και έτσι περνάει η ζωή μας από μπροστά μας, ενώ παραμένουμε ανικανοποίητοι, ψάχνοντας το νόημα που εξακολουθεί να μας διαφεύγει. Όταν αυτό πρέπει να το διδάξεις κιόλας, η πρόκληση γίνεται διπλή, αφού θα πρέπει να το έχεις εφαρμόσει πρώτα εσύ ή τουλάχιστον να έχεις την ειλικρινή πρόθεση να το κάνεις ΜΑΖΙ με τον άλλον, που θέλεις να διδάξεις. Αυτή είναι και η συνεχής πρόκληση με ένα παιδί.

Πολύτιμα μαθήματα

Μετά από επτά και κάτι χρόνια, οι εμπειρίες μας εκτός σχολικού συστήματος είναι πολλές και αποκαλυπτικές. Σχεδόν μετανοιώνω που δεν είχαμε ξεκινήσει αυτό το blog πριν από χρόνια, για να καταγράφω τις άπειρες εκπληκτικές εμπειρίες μας στην πορεία αυτή. Όμως, αφού "τίποτα δεν είναι τυχαίο", θεωρώ πως υπάρχει η σωστή στιγμή και ο σωστός λόγος για όλα.

Τα πρώτα επτά χρόνια στη ζωή ενός παιδιού είναι άκρως σημαντικά. Περισσότερο τώρα παρά ποτέ, πιστεύω ότι τα πολυτιμότερα μαθήματα που έχει να πάρει ένα παιδί, δεν βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες, αλλά στην ίδια την καθημερινότητα.

Η απόφαση

Πολλοί νομίζουν πως η απόφαση να μην ακολουθήσουμε το σχολικό σύστημα ήταν εύκολη ή ότι "έχουμε όλα τα προβλήματά μας λυμένα" για να μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα τέτοιο παράτολμο επιχείρημα: να κρατήσουμε τα παιδιά στο σπίτι, ενώ οι περισσότεροι ανακουφίζονται όταν ανοίγουν τα σχολεία για να ασχοληθούν με άλλα θέματα, σημαντικά, στη ζωή τους. Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Καμία απόφαση, ειδικά όταν αφορά σημαντικά, μακροχρόνια θέματα δεν είναι εύκολη για κανέναν. Βιώνοντας όμως από κοντά το σχολικό περιβάλλον, τα παιδιά που γνωρίζουμε στο περιβάλλον μας, όλο και περισσότερο μας απωθούσε το σύστημα που γνωρίζαμε πως θα κρατήσει πολλά χρόνια.